Vandaag drie containers papier mijn werkkamer uitgewerkt. Drie jaar archief van wat ik heb gedaan of nog ging doen. Tientallen onderwerpen met goede of minder goede herinneringen. Allengs voelde ik steeds meer teleurstelling dat ik ‘het karwei niet af kan maken’ om maar even op een oude leus van de concurrent terug te grijpen. Via telefoon en korte bezoekjes werd ik meermalen sterkte gewenst door medewerkers. Hoe kaler de kamer werd in de loop van de dag, hoe groter de aandrang de ruimte te verlaten. Het is mijn functie niet meer, het is mijn kamer niet meer. Met een merkwaardig soort van opluchting vanmiddag het stadhuis uitgewandeld en me op weg naar huis getracteerd op een vers Vlaamsch broodje. Kleine dingen doen het ‘m….
Wie was de mol zaterdag? Zo vraagt Jan Ravesteijn zich terecht af. En ik probeer te antwoorden op mijn verbazing, die met terugwerkende kracht aan komt rollen, over het verloop vanaf het sluiten van het collegeprogramma. Toen, in 2006, was CDA alleen in de wens tot een spoorlaan. In september 2008 kreeg, onder aanvoering van wethouder Verkeer, het CDA gezelschap van PvdA en CU. En stond GroenLinks opeens alleen.
Ach, er zijn meer vragen die nu opborrelen, want mij hoofd is er nog zo vol van. Dat is niet fijn omdat je weet dat de antwoorden zich angstvallig zullen blijven verschuilen. Die zitten elders in andere hoofden of bestaan misschien niet eens. Ik troost me maar met de gedachte dat een goede vraag soms meer zegt dan een antwoord.
