Inleveren

Vandaag mijn kamersleutel en toegangspas van het stadhuis ingeleverd. In politieseries zijn dat klassieke scenes: badge en pistool worden lijdzaam of met heftig protest, maar altijd met groot ongenoegen, afgestaan. Bij mij verliep het ontspannen. Niet lijdzaam, maar berustend.
Vervolgens enkele boeken gekocht en me georiënteerd op een nieuw aan te schaffen desk top. De huidige is van de gemeente, drie jaar oud (is geloof ik seniorenleeftijd in PC-land) en gaat retour. Ik deed in de computerzaak nog een poging tot het verkrijgen van deskundig advies. Ik stede waarschijnlijk de moeilijkste vraag waar de ene desk top nu in verschilde ten opzichte van een nevenstaand apparaat. De medewerkster wees me op de productinfo en las voor dat de één een geheugen van 2 Gb had en de ander 4 Gb. De impact van die verschillen op mijn gebruiksgemak als computeraar wisst ze niet meer in te kleuren dan met de melding: “Hij is sneller.”
Thuis belde AD/UN mij omdat ze bezig zijn met een reconstructie. Voerde mij weer ver weg van de PC-overpeinzingen die net zo aangenaam mijn gedachten bepaalden. Merkte tijdens het gesprek wel dat er eigenlijk geen vragen zijn waar ik geen of slechts een gezocht antwoord op heb. Het handelen en de keuzes in de voorbije maanden, weken zijn goed doordacht geweest. Is dan mijn conclusie. Was dat niet zo, dan had ik dat in al dat napraten gemerkt doordat ik vragen voorgelegd kreeg die voortkwamen uit een zichtspunt waar ik nog niet het bestaan van had vermoed. Nee, het is een kloppend verhaal, al met al. Waard én nodig om te blijven vertellen.