Hardlopen helpt. Dat besefte ik toen ik vanochtend opnieuw mijn kilometers aan het maken was. Sinds de onvrijwillig aanvaarde vrijheid kan ik meermalen wekelijks met de loopschoenen er op uit. Het is een cliché, maar het maakt je hoofd leeg en verbrandt naast caloriën ook gevoelens en gedachten waar je toch niets mee kan.
Mijn horizon is de vakantie die vrijdag start en drie weken zal duren. Ook dat helpt, natuurlijk. In mei moet ik weer in staat zijn me te richten op de vraag ‘wat nu’ ? Lijkt me niet eenvoudig maar ik vind vast wel ergens mijn draai. Gemeente en GroenLinks kunnen me op dit vlak hulp bieden, en dat is mooi.
Afscheid nemen gaat in brokjes ook nog door. Helpt in zekere zin ook, al bemoeilijkt het ‘ afstand ervan nemen’ . Voelt daarom wat dubbel. Maar leuk is het om mensen weer te zien waar je al de jaren zo intensief mee hebt samengewerkt.
Als hardlopen helpt (en dat zeg ik) is het in filosofische zin redelijk te vragen naar de zin ervan: loop je versneld weg van iets wat je achter je wil laten of loop je versneld naar een toekomst die nog onbekend maar wel present is? Laat ik vandaag over het antwoord (zo dat bestaat) na gaan denken.