Vreemd

Vakantie is er om de zinnen te verzetten. De keerzijde van en succesvolle vakantie is dat er snel en vervreemding ontstaat met je dagelijkse routine. En als je op afstand van Nederland gaat zitten worden de gevoelens van onthechting nog manifester. Mij overkwam het op de momenten dat ik een zeer gecomprimeerde samenvatting hoorde over burgemeester Wolfsen die de oplage van Ons Utrecht had laten innemen. Zulk nieuws had ik, vakantievierend, nog nooit uit mijn stad vernomen. Wat was er aan de hand? De vraag zakte net zo snel weer weg als die opkwam. Een volgend bericht betrof het overlijden van CDA-raadslid Nicole Wigny. Een grote schok. Nicole was een erg goed raadslid: betrokken, geïnformeerd, kritisch, direct. En gewoon een aardig mens. Vervolgens was er de aanslag in Apeldoorn. Moeilijk je voor te stellen en niet te begrijpen.
Weer thuis was het met de vervreemding niet direct gedaan. Ik leerde dat er en nieuw college van burgemeester en wethouders is die geld weghalt bij welzijn en onderhoud van de openbare ruimte om 7 miljoen lastenverlichting te doen. Maar die lichtere lasten nu, worden over enkele jaren weer fors zwaarder als door de huidige bezuiniging op onderhoud extra geld daarvoor nodig is. Als ik als wethouder Openbare Ruimte één ding heb geleerd is het dat roofbouw plegen op het structurele onderhoud van de straten, kades en pleinen in de stad je uiteindelijk als gemeenschap meer geld kost. Het zou jammer zijn als omwille van electoraal korte termijnsucces (lagere lasten doet het goed in verkiezingstijd) die les wordt vergeten. Ik geloof niet dat lagere lasten de economie helpen; er is geen gebrek aan besteedbaar geld, wel aan vertrouwen in de doelen waaraan en met welke (bancaire) risico’s.
Ach, ik moet gewoon gauw weer even de stad in, dan voel ik me vast snel weer thuis.