UCP

Vorige week een halve meter papier naar het oud papier gebracht. Het verband tussen al die vellen was UCP. Voor wie dat al weer te lang is geleden: UCP stond eerst voor Utrecht City Project (jaren tachtig, BV Nederland, globalisering was vooral in taal alom) en later voor Utrecht Centrum Project. En centrum was niet de Utrechtse binnenstad maar het stationsgebied.
Ergens in de geschiedenis van het stationsgebied is de naam UCP besmet geraakt. Een beetje zoals in de verhalen over Harry Potter veel gesproken wordt over hij die niet met naam genoemd mag worden. Want over het stationsgebied werd jarenlang veel gesproken, heel veel. En er werden ook vele malen historische besluiten genomen. Daar gingen spanningsvolle weken aan vooraf die resulteerden in uit de kluwen lopende debatten (in tijd of mores) met soms oplopende spanningen binnen de coalitievormende partijen. Het Utrechtse actieplan luchtkwaliteit heeft het in zich eenzelfde gedaante (Hoor ik gedrocht? Dat hoor ik verkeerd) te krijgen: uitgesproken politieke stellingnames met weinig relatief weinig bemiddelingsruimte en tegelijk en rijke bron voor de ene visie na de andere. Verschil is natuurlijk wel dat in 2011 en 2015 er iets moet zijn gebeurd om die luchtkwaliteit te verbeteren. Bij UCP hadden we alle tijd van de wereld. Zo zagen direct betrokkenen dat niet, en ik vast ook niet toen (zeker niet elke wethouder die dit moest trekken, 4 jaar is 4 jaar), maar grosso modo was er geen fatale datum. Dat zorgde mede voor een eindeloos voortslepen van onderhandelingen, en dan weer eens leidend tot structuur X en dan weer eens tot platform Y. Ik mocht er met mijn neus bovenop zitten en vond het boeiend en leerzaam. En en passant vergaarde ik het ene tekenboek na het andere, de ene vertrouwelijke kostencalculatie na de andere.
Dat is nu ten einde. Enkele jaren eigenlijk al, toen Leefbaar Utrecht van ‘tegen’ naar ‘voor’ zwiepte en een zoveelste plan het opeens werd. Ik groepeer mijzelf nog tot het Riek Bakkerkamp waar sloop van het Gildekwartier was voorzien, maar ben eigenlijk al blij dat er na al het praten en schrijven en tekenen gebouwd gaat worden. Dus was vorige week een goed moment (tezamen met een broodnodige opruiming) me te ontdoen van de papieren geschiedenis van een kleine 20 jaar planvorming. Daar zat natuurlijk enige weemoed bij, maar UCP ligt ook voor mij nu definitief op de mestvaalt van de herinnering.