Schokland heeft zijn naam wel verdiend; een schok geeft het, een minister die eigenmachtig (zo lijkt het) een bevriend bureau een dikke opdracht gunt. Foute boel, moet je niet doen: aanbestedingsregels negeren én de klus in handen geven van een bureau dat zo overduidelijk banden heeft met je partij. Snelheid is hooguit voor de eerste misstap een excuus, zij het uit de categorie ‘zwak’. Minder groots was ook mogelijk, soms is de wereld niet maakbaar. Het oogt allemaal erg ondoordacht.
Een euvel dat ook minister Cramer parten speelt. Detailhandel zou de stoep in 100 meter omtrek moeten schoonhouden. Het ultieme wapen tegen zwerfvuil? Echt niet. Moet de gemeente die winkeliers op de vingers tikken als ze om 18.00 uur niet met bezem buiten staan? Dat kunnen en willen we niet. Het plannetje is de zoveelste in een rij die allen één verwantschap kennen: hoe omzeilen we de invoering van statiegeld. Voor blikjes en kleine drinkflesjes is dat de beste oplosssing om te voorkomen dat ze op straat belanden. En voor het overige moeten we als gemeente blijven vegen en voldoende afvalbakken neerzetten. De illusie dat de stad ooit schoon zal blijven heb ik niet, daar van uitgaan zou ondoordacht zijn.
Waterfietsen
Dezer dagen heb ik meer tijd om uit het raam te staren. Naar de witte waterfietsen die in de gracht onder mij dobberend op hun chauffeurs wachten. Voor al weer een trektocht, Oudegracht af naar de Vecht of Ledig Erf. Met alle regen deze week zat er weinig beweging in de waterfietsen, op dat dobberen na dan. Iets curieus viel mij desondanks wel op: bij veel tweetallen die een fiets huren en waarvan de één van vrouwelijke en de ander van mannelijke kunne is, neemt de vrouw altijd rechts plaats. Met deze wijze van noteren plaats ik het initiatief te veel bij de vrouw, zie ik. Dus moet ik zeggen: is de verdeling zodanig dat de men op de linkerstoel beland en de vrouw op de rechterstoel. Mijn verklaring is dat de tweetallen de fiets als pendant van de auto beschouwen en de man zich traditioneel geroepen voelt de zijde van het stuur te kiezen. Ook al is er aan zo een waterfiets geen stuur te bekennen. Ik gok er daarbij op dat de bewuste tweetallen bij wie ik dit verschijnsel zag al langdurig een relatie hebben waarin rollen ongemerkt maar vaak tot beider tevredenheid worden ingenomen. Ik kan er nu een politiek statement achter plakken maar dat doe ik niet, het is reces.
Niks
Ooit dacht ik dat hoe omvangrijker een project of situatie, hoe complexer en taaier de goede afloop tot stand kwam. Kleine onderwerpen waren daarentegen het toonbeeld van gemak. Nu weet ik wel beter. Ook kleine onderwerpen kunnen met een ongekende taaiheid en verbetenheid zich verzetten tegen een oplossing. Soms lijkt het wel alsof ze weten dat ze zo klein zijn en daarom met een extra lading aan uithoudingsvermogen in mijn emailbox terug blijven keren. ‘Jemich, denk ik dan, is dat nu nog niet opgelost?’ Zo heb ik er maanden over gedaan enkele banken op hun juiste plek te krijgen. Maar als het dan lukt, en het is gelukt, is het genot des te groter. Wat dan te denken van vandaag? Krantenberichten over fietsen die zaterdag weggehaald waren door de gemeente, een lichte vorm van bevestiging in het weekend door een woordvoerder en daarna twijfel omdat onze toezichthouders meldden van niets te weten. Ahum..wie had die fietsen dan weggehaald? Einde van veel rondbellen: er zijn geen fietsen weggehaald, wellicht is er één verplaatst door een toezichthouder en een voorbijganger heeft zijn fantasie laten gaan wat is terecht gekomen op de krantenburelen. Het is niet groot, niet klein, het is niks. Die categorie was ik nog niet zo tegengekomen.