Tag: Wilders

De zachte toedekker

Hoe moet je de perikelen bij de PVV aanschouwen? Met leedvermaak? Dat ligt voor de hand als het een organisatie betreft wiens leider en doelen je niet aanstaan. Zeker als die organisatie en leider succes na succes heeft geboekt. Opluchting dringt zich ook op. Ruzie en crises zijn altijd redenen voor kiezers om hun steun weer eens te bezien. De PVV lijkt, gezien de peilingen, tot nu toe zich aan die wetmatigheid te hebben onttrokken. De verschillende schandalen, ruzies en uittredende partijvertegenwoordigers leidden tot enig zetelverlies, maar ze blijven een grote partij. GroenLinks had een crisisje rond de kandidaatstelling voor het lijsttrekkerschap en werd direct gehalveerd. Aan de andere kant weet je ook niet hoe de peilingen waren als de PVV tot nu toe als een gesloten een solide formatie had geopereerd. Misschien stonden ze dan nu wel op dertig zetels.

De NRC publiceerde afgelopen zaterdag een veelzeggende inkijk in de PVV-wereld. Het bleek dat Wilders wel her en der mee bestuurt maar terugdeinst intern conflicten uit te vechten. Dat verklaart ook wellicht dat veel uitgetreden vertegenwoordigers hun stap alleen verdedigen met inhoudelijke of procedurele argumenten. De persoon van Wilders kan ook bij de opgestapte discipelen nog rekenen op veel clementie. Is het toeval dat mijn taalgebruik nu ineens wat Rooms kleurt? Zelfs Hero Brinkman blijft vol warmte over persoon en leider Wilders praten. Dit zal vermoedelijk ook de reden zijn dat hij door kiezers niet als tegenstrever  en alternatief wordt beschouwd. Hij is daarin niet geloofwaardig.

De halfzachte wijze waarop Wilders met zijn vertegenwoordigers of discipelen (ok, vooruit) leidt tot veel veenbrandjes die pardoes kunnen ontvlammen. Dit is in de voorbije anderhalf jaar ook gebeurd. Blijkbaar zijn er twee Wilders: de harde ruziezoeker en de zachte toedekker. De harde ruziezoeker heeft zich politiek gezien geïsoleerd en lijkt met het recente programma die positie uit te bouwen. Hij krijgt geen politiek cordon sanitaire opgelegd, maar hij zoekt die positie vrijwillig. De zachte toedekker crëeert boobytraps die zijn beeld als ‘macher’  danig verstoord. Hij wint er tot een bepaalde hoogte bij zijn trouwste volgelingen loyaliteit mee.  Het maakt hem menselijk, wat leidt tot sympathie en mededogen.

Anders dan Brinkman kiezen de opgestapte Hernandez en Kortenhoeven er wel voor ook de persoon Wilders aan te vallen. Dat is op zichzelf een ceasuur in de conflicten tot nu toe. Zij stellen Wilders persoonlijk verantwoordelijk en trekken hem de boksring in. Dit ontaard in een welles-niets omdat Wilders gemakkelijk het tegendeel kan beweren van de feiten die de opgestapte Tweede Kamerleden aanvoeren. Niet betrokken bij het verkiezingsprogramma? Klopt niks van, zegt Wilders. Opgestapt uit rancune over de te lage klassering op de kieslijst? De tranen van de twee vertegenwoordigers duiden op meer dieperliggende motieven en ervaringen.

Uiteindelijk wil elke politieke partij overtuigen op zekerheid en daadkracht. Zekerheid dat de beloften nagekomen worden en dat de inzet is alle punten echt uit te voeren. Maar wat wil de kiezer? Veel kiezers willen graag geloven in een mooi verhaal dat op een vertrouwenwekkende wijze wordt verteld. Wilders kan dat en heeft met zijn anti-Europaverhaal wat te bieden. Zekerheid biedt het verhaal allerminst en gezien zijn isolement is de daadkracht bij voorbaat gering. Deze stroming in kiezersland is niet zo gecommitteerd met bestuurbaarheid van het land en alle feitelijke voorwaarden die daarmee samenhangen. Deze stroming is geneigd ongerijmdheden voor lief er bij te nemen. In een goede film accepteer je ook dat de held na zijn duik in het water, het volgende moment vrijwel droog in de volgende scene start.

Leedvermaak of opluchting, er is geen verbod op, maar gegrond lijkt het niet. Ook deze crisis en komende crises overleeft de PVV. De schade is echter nieuw nu ook Wilders als persoon is aangevallen. Het NRC stelde in het genoemde artikel dat bij interne vraagstukken Wilders vaak een onzekere indruk maakt. Het incident gisteren zal de zachte toedekker nog meer kopbrekers geven. Daar heb ik geen medelijden mee. Hoe meer hij zich met de PVV moet bezig houden, hoe minder trefzeker hij in de publieke arena opereert.

Linschoten


In de periode dat mijn politieke bewustzijn tot volle wasdom kwam was ik erg uitgesproken over de Haagse protagonisten: Van Agt en Lubbers zien en horen vond ik al een kwelling. En met hen, vele anderen. In de loop der jaren ben ik daar milder in geworden, verstandiger, denk ik ook. Het gaat om de inhoud, de persoon is bijzaak. Over één voormalige hoofdrolspeler lukt het me maar niet mijn mening te verzachten, dat is Robin van Linschoten. Ik vond toendertijd de man absoluut onaardig en onverstandig, en dat vind ik nog steeds. Het wordt alleen maar erger. Capriolen in de sociale zekerheid, werden opgevolgd door bokkensprongen bij de DSB. En geen greintje van zelfreflectie getuige zijn opstelling van hem en zijn voormalige medebestuurders. Het was toch echt de schuld van anderen, hun viel niets te verwijten.
En vorige week zag ik Linschoten bij Knevel & Brink. Een programma die voordat er en woord is gezegd al voor en lichte verhoging van de irritatiegraad zorgt, maar goed. Zo heb je er meer op de Nederlandse televisie. Het wemelt ervan eigenlijk, maar dat voor een andere keer.
Linschoten zat er vol eigendunk en zonder een extra oogknipper te beweren dat Wilders slechts en groot spel had gespeeld: nu de macht binnen bereik was zou hij weer zijn tamme oude ‘ik’ worden, het hondje dat kwispelt als het ‘braaf, braaf’ hoort van zijn companen bij CDA en VVD. Sterker, ziener Linschoten achtte de kans niet klein dat Wilders weer de VVD zou omarmen. Iets wat hij blijkbaar graag zag gebeuren…
En met dit soort roze mistflarden praat Linschoten recht wat krom is. Ik heb het nooit zo op verdachtmakingen op ‘baantjesjagerij’ maar het is dit, wat hem tot dit soort opvattingen brengt of hij is echt, echt héél dom.

Elite


Minister Ter Horst heeft onlangs de of een elite opgeroepen vaker publiekelijk stelling te nemen tegen de verdwazing die onder Wilders zo rap toeneemt. NRC Handelsblad was daar afgelopen zaterdag getuige van in en artikel dat aangaf dat de opvattingen van Wilders breder steun krijgen dan bij zijn electoraat alleen. Ik snap dat Ter Horst het niet durfde te hebben over ‘gezond verstand’, want het is bijna aanmatigend die uitdrukking te gebruiken als zo veel mensen de Wilderswaan als waarheid en realistisch beschouwen. Nederland is echter bang voor elites. De volksaard gunt koplopers hooguit een voorsprong als ze daar zeer bescheiden over doen. En dan nog, als het echt van een elite zou moeten komen ontstaat er het enge idee dat slechts een beperkte groep mensen in Nederland weet wat ‘ goed voor ons is’. Ter Horst legde bij Pauw & Witteman vorige week uit dat we de term ‘elite’ niet in termen van klasse moeten opvatten maar van ieder in de positie is om publiekelijk stelling te nemen. Het was en wat merkwaardige kronkel die ze daarmee maakte. Er zijn tegenwoordig bijzonder veel mogelijkheden om publiekelijk stelling te nemen, met dank aan dit prachtige medium internet. Het wemelt van fora en blogs waar ieder zijn mening kan geven. Helaas lijken de Wildersadepten hier de weg beter in te vinden dan zij met het tegengeluid. Ter Horsts poging om de sfeer die ‘elite’ oproept af te zwakken bracht ons dus eigenlijk toch bij ‘ gezond verstand’ .
Vergeet de woordkeus zou ik zeggen en richt je op de bedoeling want die is goed. We moeten allemaal veel vaker en sterker ons keren tegen de waan van Wilders. Niet alleen op internet, maar op feestjes en andere bijeenkomsten die gelegenheid bieden hierover te praten.
Een verrassend contrast op de eigen sores trof ik deze week in een tweede aflevering van een documentairereeks over de Nederlande oorsprong van New York. We maakten mee hoe een rechter van Italiaanse afkomst honderden immiganten het staatsburgerschap verleende. En we hoorden hem in zijn toespraak zeggen dat de immigranten trots moesten zijn op hun moederland, hun taal en cultuur. En dat Amerika alleen maar groeide doordat al die culturen elkaar ontmoetten en inspireerden. Het was een volmaakte tegengeluid op de ketelmuziek van Wilders, helaas uit een wereld die in dit opzicht voor ons nog steeds te nieuw is.
Tegengeluid en tegenactie. Zoals gymnasia die pogingen doen om ook allochtone kinderen nar binnen te halen. Hartstikke goed. NOVA besteedde er gisteravond aandacht aan. En met welke domper besloot de uitzending? De mededeling dat de VVD kamervragen ging stellen over de voorkeursbehandeling die allochtone kinderen zouden krijgen. Weer een onderwerp dat de VVD niet heeft begrepen. Ter Horst moet haar oproep in betere bewoordingen nog maar vaak herhalen en zij die hem wel begrijpen aanmoedigen tot het gevraagde tegengeluid.

Koning Slachtoffer

null
Toch nog even door over de winst van Wilders.
Zijn achterban kenmerkt zich niet door breedsprakigheid. De interviews die althans de voorbije week her en der werden afgenomen onder kiezers gaven na enig aandringen nooit meer prijs dan ” Hij zegt tenminste hoe het is.” Me lijkt dat de journaallezer daarmee een betere positie zou hebben, maar allée. Analisten wijzen op problemen die maar voortduren en waar de bestuurspartijen geen oplossing voor bieden. Is nog vrij omfloerst, welke problemen precies? Eén van de geïnterviewde was explicieter en noemde ‘toename islam’ en ‘economische recessie’ (” zij kunnen wel een nieuwe bank kopen en ik niet’) in één adem. Ook de oost-Groningers gooiden het op de recessie. Heeft die dan al tot zo veel meer schrijnende armoede geleid? Vraag ik mij dan af. Is het niet een excuus dat een andere drijfveer maskeert? In de zoektocht naar een antwoord stuitte ik in een boekje van Martin Bril op deze passage:
“Het moderne slachtoffer is vaak nergens meer de dupe van, lat staan dat er een ongeluk aan zijn toestand ten grondslag ligt. Maar des te mondiger is hij geworden. Hij mankeert niets, maar klaagt dat het een aard heeft, en eist verzorging, aandacht, of een regeling die alles beter moet maken, liefst ook geld. Hij staat op zijn rechten zonder te weten wat die inhouden. Het slachtofferschap is een geestestoestand geworden. Er zijn veel meer slachtoffers dan gewonden, geestelijk of anderszins.”
Het is mij duidelijk. Hier ligt een belangrijke drijfveer en daarom doet Wilders zijn uiterste best het ultieme Slachtoffer te zijn. Hij wil Koning Slachtoffer onder de slachtoffers zijn. Is rechtsvervolging dus verkeerd? Nee, maakt niet uit, als het hem niet wordt aangereikt creëeert hij zelf wel momenten om Koning Slachtoffer te zijn. Het zou natuurlijk helpen als al die domme lui zouden stoppen hem bedreigingen te sturen, maar inmiddels is hij los van die bron en heeft hij een goed geoutilleerde keuken om zijn koningschap mee te voeden. Koning Slachtoffer Geert gaat de slachtoffers aller West-Europese landen voorop. Hij wijst ze de weg, die geen weg is natuurlijk, maar dat past bij het slachtoffer-zijn. Geluk is niet voor hem weggelegd, uiteindelijk ook niet met Koning Geert.

Lijfwacht

null
Zou je als lijfwacht mogen kiezen of je al dan niet Wilders wil beveiligen? De vraag kwam op bij het aanschouwen van het overwinningstafereel dat Geert en zijn maten vorige week vierden. Tijdens de overwinningsspeech was rechts een lijfwacht in beeld met onmiskenbaar een allochtone herkomst. Hij klapte niet mee, lachte niet, juichte niet. Hij was aan het werk: lijfwacht zijn. Hij keek de zaal in, maar zijn blik was niet die van opperste concentratie. Daar was ook geen reden voor. De commentator had tot vervelens toe herhaald dat iedereen voor binnenkomst gefouilleerd werd. Het publiek was kortom én verondersteld mateloos bewonderaar van Wilders én wapenvrij bevonden. De lijfwacht had nu ook nog tijd om mee te luisteren naar wat de blonde voorman van de PVV in zijn overwinningsspeech zei. Dat het een verzameling onzin was dacht hij wel, maar liet hij niet merken.
‘Strakke gezichten’ is vast één van de examenonderdelen om lijfwacht te mogen worden. Toen Geert echter melde dat nu het einde van Eurabia in zicht was, wendde de lijfwacht zich met een frons naar zijn speechende klant. Direct daarna was zijn gezicht weer in plooi. Was het toeval of werd het de lijfwacht inderdaad een moment te veel? Ik vond het een aangename voetnoot bij een gruwelijk verhaal op een hele lelijke verkiezingsavond.